هنگام ظهور سربازان امام عصر(عج) از سرتاسر جهان برای یاری آن حضرت(عج) حرکت می کنند؛ «از خراسان سپاهی حرکت می کند که کمربندهای سیاه و پیراهن سفید پوشیده‌اند، جزو پیش‌قراولان سپاه، فرماندهی است به نام شعیب بن صالح... آنان سپاهیان سفیانی را شکست داده، گریزان می کنند و در بیت‌المقدّس فرود می آیند و زمینه ظهور حضرت مهدی(ع) را پایه‌ریزی می کنند.(عقد الدرر، ص125)
در مورد یاران و سربازان امام عصر(عج)گفته شده است: «... رجال کان قلوبهم زبرالحدید لایشوبها شک فی ذات الله اشد من الحجر لو حملوها علی الجبال لازالوها، لایقصدون برایاتهم بلدة الا خربوها کان علی خیولهم العقبان یتمسحون بسرج الامام یطلبون بذلک البرکة و یحفون به یقونه بانفسهم فی الحروب و یکفونه ما یرید فیهم، رجال لاینامون اللیل، لهم دوی فی صلواتهم کدوی النحل، یبیتون قیاماً علی اطرافهم و یصبحون علی خیولهم، رهبان باللیل لیوث فی النهار هم اطوع له من الامة لسیدها، کالمصابیح کان قلوبهم القنادیل و هم من خشیة الله شعارهم یالثارات الحسین؛ مردانی که قلب هایشان مانند آهن گداخته است، هیچگاه به شک در ذات خدا گرفتار نمی شوند، محکمتر از سنگ، اگر بر کوه ها حمله برند، آن را از جا می کنند با پرچم هائی که دارند به سمت هیچ شهری نمی روند جز آنکه آن را فتح کنند، گوئی بر اسب هایشان عقاب ها نشسته اند و به زین اسب امام دست می کشند و از آن برکت می جویند و در اطراف او حلقه زده اند. اگر جنگ باشد با جانشان از ایشان محافظت می کنند و هر چه از آنها بخواهد به فوریّت برآورده می سازند. مردانی که شب ها به خواب نمی روند و مانند صدای بال زنبوران عسل در نمازشان زمزمه دارند؛ در حالی که بر چیزی تکیه داده اند به خواب می روند و در حالی که بر اسبان خود سوار هستند صبح می کنند، راهبان شب و شیران روز هستند، برای مولای خود از کنیز نسبت به مولایش مطیعتر هستند. وجودی مانند چراغ دارند؛ گویی قلبشان قندیل است و در عین حال از خشیت خدا هراسان هستند. به شهادت دعوت می کنند و آرزویشان این است که در راه خدا کشته شوند. شعار آنها «یا لثارات الحسین» است.»(بحارالانوار، ج52 ، ص308)